Integracja Sensoryczna

Możemy wyróżnić wiele objawów nieprawidłowej Integracji Sensorycznej, takich jak nadpobudliwość, wrażliwość na dotyk, agresja, czy problemy z nauką. Nad każdym z objawów można pracować, a w rezultacie zmniejszyć pojawiające się przeszkody.

Dowiedz się na czym polega Integracja Sensoryczna, w jakich przypadkach warto ją stosować i jak radzić sobie z zaburzeniami sensorycznymi.

Czym jest Integracja Sensoryczna?

Terapia Integracji Sensorycznej (SI) to system ćwiczeń, zabaw i aktywności proponowanych dziecku, który prowokuje i wyzwala odpowiednie reakcje sensoryczne. Zajęcia mają postać „naukowej zabawy”, z zastosowaniem specjalistycznego sprzętu i są dla dzieci prawdziwą przyjemnością!

Zadaniem terapii jest łagodzenie skutków zaburzeń integracji sensorycznej, czyli nieprawidłowości wynikających ze złego odbierania bodźców z otoczenia. Efektem zaburzeń są problemy z nauką, nadpobudliwość, niekontrolowana agresja oraz wysoka wrażliwość na dotyk. Zaburzenia Integracji Sensorycznej sprawiają, że dzieci nie potrafią trafnie ocenić otaczającego ich środowiska.

Terapia Integracji Sensorycznej krok po kroku

Przed rozpoczęciem każdej terapii, wykwalifikowany terapeuta SI dokonuje diagnozy i stwierdza, czy i jaka terapia jest dla dziecka odpowiednia.

Celem zajęć jest nie tylko zabawa, ale poprawna integracja pracy zmysłów – dotyku, słuchu, wzroku ,węchu, smaku, zmysłu równowagi. Praca nad tymi elementami jest niezbędna, aby mogły być używane w konkretnych działaniach zakończonych sukcesem. W przyjaznym otoczeniu (zjeżdżalnie, huśtawki, piłki rehabilitacyjne, trampoliny, drabinki) dziecko, pod okiem terapeuty, uczy się w sposób bardziej efektywny – jak automatycznie przetwarzać i wykorzystywać skomplikowane informacje sensoryczne.

Aby lepiej zrozumieć działanie terapii sensorycznej, zobacz naszą galerię zdjęć, wykonanych podczas zajęć.

Poznaj 26 objawów zaburzeń Integracji Sensorycznej

Skorzystaj z fachowej pomocy specjalisty jeśli Twoje dziecko:

Jest niespokojne, płaczliwe, ma kłopoty z zaśnięciem.
Ma trudności z samodzielnym piciem, żuciem i przełykaniem pokarmów (preferuje dania papkowate).
Źle toleruje wykonywanie przy nim czynności pielęgnacyjnych i higienicznych, takich jak: obcinanie włosów, paznokci, mycie twarzy, zębów, smarowanie kremem, czesanie, czyszczenie nosa, uszu itp.
Wiele czynności samoobsługowych wykonuje z trudem, powoli, niezdarnie.
Ma problemy z samodzielnym myciem się, ubieraniem, zwłaszcza zapinaniem guzików i sznurowaniem butów.
Ma słabą równowagę: potyka się i upada częściej niż rówieśnicy, prawie zawsze ma jakiś siniak czy zadrapanie.
Podczas dłuższego siedzenia ma trudności z utrzymaniem głowy w pozycji pionowej, podpiera ją ręką, kładzie się na stoliku itp.
Jest nadruchliwe, nie może usiedzieć/ustać w jednym miejscu.
Trudno się koncentruje, a łatwo rozprasza.
Jest impulsywne, nadwrażliwe emocjonalnie, często się obraża.
Bywa uparte, negatywistyczne.
W porównaniu do innych dzieci czy wymogów sytuacji porusza się zbyt szybko lub za wolno.
Nabywanie nowych umiejętności ruchowych sprawia mu trudność, np. jazda na rowerze, rzucanie i łapanie piłki, pływanie.
Wchodząc/schodząc po schodach częściej niż inne dzieci trzyma się poręczy, niepewnie stawia nogi.
Nieumyślnie wchodzi lub wpada na meble, ściany, inne dzieci.
Niewłaściwie czy wręcz dziwacznie trzyma różne przedmioty codziennego użytku, np. nożyczki, sztućce czy przybory do pisania.
Unika dziecięcego baraszkowania z rodzicami lub rodzeństwem.
Uwielbia ruch, poszukuje go, dąży do niego. Jest stale w ruchu – biega, podskakuje, często zmienia pozycję ciała.
Przejawia duży lęk przed upadkiem lub wysokością, okazuje niepokój, gdy musi oderwać nogi od podłoża, np. wejść na wysokie schody, na drabinkę, usiąść na wysokim stołku.
W nowym miejscu czuje się zagubione, potrzebuje sporo czasu by zdobyć orientację w otoczeniu.
Często myli stronę prawą i lewą, w obrębie własnego ciała oraz w otaczającej przestrzeni, podczas gier zespołowych zdarza się, że biegnie w innym kierunku niż jego drużyna, w inną stronę niż piłka, którą ma złapać, jest zdezorientowane, ma słabe wyczucie odległości.
Nie ma dominacji jednej ręki.
Ma trudności z czytaniem i pisaniem, częściej niż inne dzieci w jego wieku myli lub odwraca znaki graficzne, ma trudności w przepisywaniu, przerysowywaniu z tablicy.
Ma kłopoty z cięciem nożyczkami, rysowaniem po śladzie, kalkowaniem itp.
Sprawia wrażenie słabego, szybko się męczy.
Nie lubi karuzeli, huśtawki, lub przeciwnie – uwielbia to.

Czy dziecko wyrasta z zaburzeń Integracji Sensorycznej?

Niestety dzieci nie wyrastają z zaburzeń Integracji Sensorycznej. Można natomiast złagodzić objawy tych zaburzeń, dlatego bardzo pomocna jest wczesna diagnoza i terapia zapobiegająca późniejszym stresom w domu, na podwórku i w szkole. Terapia rozwija prawidłowe postrzeganie otaczającej rzeczywistości i czyni życie dzieci łatwiejszym. Pozwala im łatwiej nawiązywać kontakty i zaadaptować się do otaczających ich warunków.

Natychmiastowe efekty terapii Integracji Sensorycznej

Efekty terapii Integracji Sensorycznej są widoczne bardzo szybko. Dziecko stopniowo zaczyna lepiej funkcjonować w sferze ruchowej, emocjonalnej i poznawczej. Pokonuje swoje trudności z jakimi się zmaga i nawiązuje relacje z większą łatwością.

Należy jednak pamiętać, że aby terapia była w pełni skuteczna muszą być spełnione określone warunki:

Rodzice współpracują z terapeutą, realizują jego wskazówki na podstawie indywidualnego programu terapeutycznego.
Spotkania terapeutyczne z dzieckiem odbywają się systematycznie.
Jeśli zastanawiasz się jak pomóc swojemu dziecku, nie zwlekaj. Pamiętaj, że szybka reakcja ma wpływ na samopoczucie Twojej pociechy. W razie pytań, chętnie rozwiejemy Twoje wątpliwości. W razie wątpliwości, umów się na wizytę i skonsultuj swoje podejrzenia zaburzeń Integracji Sensorycznej z lekarzem.